เป็นรอยเจ็บลึกลึก..รู้สึกได้
แผลหลบในอำพรางอย่างปวดปร่า
สองพวงแก้มแต้มยิ้ม..ปริ่มน้ำตา
คอยหลบหน้าผู้คนบนทางเดิน
ใจอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวยังเดี่ยวโดด
อยากจะโทษผีไพรในเขาเขิน
ว่าเจ้าหลอนหลอกใจ..ใช่บังเอิญ
ยามที่เพลินท่องทางอย่างลืมตน
พิษไข้รุมสุมเจ็บ..ยังเหน็บหนาว
มองดวงดาวท่ามราตรีสีเทาหม่น
ขับลำนำโหยไห้กล่อมใจตน
ความปวดร้าวท่วมท้นบนรอยช้ำ
นอกหน้าต่าง..ใบไม้..ไหวทักหมอก
ลมระลอก..ล้อทิวไผ่..คล้ายครวญคร่ำ
เผลอสะกิด..แผลรักที่..เป็นสีดำ
ปลุกรอยช้ำรอยเดิม..จนเริ่มชิน
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
