สายฝนพรำนำกายหนาวร้าวดวงจิต
ดั่งฝนพิษติดพร่างพรมตรมสับสน
หวนอาวรณ์ตอนเคยอยู่คู่สองคน
อิงอกบนยอดขุนเขาลำเนาไพร
เดี๋ยวนี้มีแผ่นฟ้าวางมากางกั้น
สิ้นสุดวันฝันสุขสมขมหวั่นไหว
เจ็บระกำช้ำนักหนาพาห่างไกล
ลาจากไปไม่ขอครวญทวนย้อนคืน
“ ดอกฝิ่น "
ดั่งฝนพิษติดพร่างพรมตรมสับสน
หวนอาวรณ์ตอนเคยอยู่คู่สองคน
อิงอกบนยอดขุนเขาลำเนาไพร
เดี๋ยวนี้มีแผ่นฟ้าวางมากางกั้น
สิ้นสุดวันฝันสุขสมขมหวั่นไหว
เจ็บระกำช้ำนักหนาพาห่างไกล
ลาจากไปไม่ขอครวญทวนย้อนคืน
“ ดอกฝิ่น "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
