พอเหมันต์ ลั่นเลื่อน มาเยือนย้ำ
แทนฝนพรำ ฉ่ำนอง ต้องหวั่นไหว
พี่ก็มาบ่นหนาว เศร้าเหลือใจ
คร่ำครวญให้ ช่วยหน่อย คอยน้องมา
บอกหนาวลม พรมพร่าง บนร่างไล้
รออุ่นไอ ห่มซับ เพื่อปรับหา
ต้องระทม ถมทับ กับเวลา
เหมันต์มา พาป่วน กวนทุกที
ฝนเริ่มหลั่ง สั่งฟ้า ใกล้หน้าหนาว
คงถึงคราว ร้าวหนัก เมื่อรักหนี
บอกเหมันต์ ว่าเหมือน เพื่อนที่ดี
ต่างนารี ที่จร ไม่ย้อนคืน
แต่พอลม หนาวล่อง ต้องเพ้อพก
อยากอดกก อกนวล คร่ำครวญฝืน
คงเปลี่ยนคำ พร่ำเหงา หนาวเต็มกลืน
รอชมชื่น นวลแข....เพราะแพ้ทาง....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
