โถ..กระไรใจหมอจะขอจำ
เราระกำช้ำฟกอกผวา
เหลือเพียงกายตะกายลี้หนีธารา
โบกหัตถาอ้าปากร้องฝากไป
ค้างหลังคาห้าวันใจมันเสียว
ทั้งโดดเดี่ยวเคี้ยวลมตรมไฉน
รู้ทั้งรู้อยู่ว่าขมระทมใจ
ขอเคียงร่างห่างภัยมิไยดี
กายก็ขาวราวหิมะแถมสะสวย
ผิวปานหมวยสำรวยร่างสำอางศรี
ทุกสิ่งล้วนชวนชมสมนารี
ขอแค่นี้ไม่ให้ช่างใจดำ
ฝากสายชลบ่นรำพึงถึงคำหล้า
คิดขึ้นมาพาคะนึงถึงงามขำ
มีน้ำใจใสสดให้จดจำ
ถึงต้มยำนำเสนอยังเผลอครวญ...
" บูรพ์ "...ผู้อยู่บนหลังคาจ๊ะ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
