สายฝนจางร้างลาเริ่มหน้าหนาว
ทอแสงดาวพราวฝันเฉิดฉันฉาย
พฤกษ์พงไพรใบเฉียงหล่นเรียงราย
หมอกม่านพรายเบาบางน้ำค้างริน
ดวงแดดสาดแสงทองละอองอุ่น
ลมพัดฝุ่นหมุนกลบตลบถิ่น
ทุ่งลำธารแห้งขอดตลอดดิน
นกกาบินร่ำร้องกล่อมท้องนา
แสนอาลัยเสียดายเจ้าสายฝน
เคยสู้ทนทำงานที่บ้านป่า
ซึ่งตัดใจเอ่ยคำกล่าวอำลา
หอบเสื้อผ้าเข้ากรุงอันรุ่งเรือง
เพียงหน้าหนาวเริ่มต้นหลังฝนห่าง
ก็ทิ้งทุ่งลืมบางกองฟางเหลือง
รอนแรมเช่นนกขมิ้นจรถิ่นเมือง
ฤๅเจ้าเคืองหนาวลมที่ห่มไพร
ผ่านหน้าหนาวและร้อนลา ครึ้มฟ้าหม่น
เจ้าสายฝนกลับมาบ้านนาใหม่
ส่งรอยยิ้มอิ่มแปล้มาแต่ไกล
พูดจากใจ “ห่วงแม่ครับ จึงกลับมา!” ฯ
อริญชย์
๑๕/๙/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
