ก้มกราบงาม สามครา หน้าพระรูป
จุดเทียนธูป เครื่องหก ยกเพียงศอ
ถาดอาหาร หวานคาว วางยาวรอ
ลูกกล่าวขอ พ่อช่วย อำนวยพร
ด้วยบุพเพ เห่ฮอด ได้กอดสาว
อายุราว ยี่สิบหก อกสิงขร
แทนคนเก่า เค้าเมิน เดินจากจร
จากอมร นั่งเรือ ถึงเมื่อวาน
เธอใจร้อน ก่อนมา มิว่าบอก
ผมหัวหงอก มิทัน กัน.ย้อมถ่าน
ต่างจากภาพ อาบสี รพีกาญจน์
เมื่อยิ้มอ่าน กลอนชอบ ตอบพีเอ็ม
พ่อเจ้าขา...
ลูกผวา จิตใจ ไร้คมเข้ม
รักต่างวัย ไวพบ อาจจบเกม
ช่วยเติมเต็ม กล้าแกร่ง แรงอนันต์
ไร้พุงโต โรคา พยาธิ
หวัวคิคิ หายเจ็บ เสพสุขสันต์
เล่นพละ สนุก สมบุกสมบัน
ไม่มีวัน ตาย-า อย่าคิดเลย...สาธุ
รพีกาญจน์ 59
เราอยู่กิน กันไป ได้สามปี
เรื่องอย่างนี้-นั้นว่างเปล่า เจ้าข้าเอ๋ย
ได้แต่ชม ได้แต่ชิดได้แต่เชย
มิเคยเลย หวานล้ำ (คง)ทำไม่เป็น
งานประจำ ค่ำเช้า คือเผาถ่าน
ผิวเริ่มกร้าน คล้ำเลือน เหมือนอีเห็น(สัตว์)
ทั้งปลูกผัก หักฟืน ฝืนลำเค็ญ
มิว่างเว้น รดน้ำพรวน สวนลำไย
พอค่ำลง เข้าเรือน เหมือนสวรรค์
พี่จำนรรจ์ ออดอ้อน จนอ่อนไหว
จับมือน้อง ประคองผิว หวาบหวิวใจ
ผล๊อยหลับไป เพราะเพลีย ละเหี่ยงาน
หวังจะเอา มรดก ตกทอดหลาย
เหนื่อยฉิบ-ย รอตาย คงไม่ผ่าน
ฉันม้วยแน่ แก่ไป มิได้การ
จะให้ทาน ว่านพิษ พิชิตงู
เรื่องอย่างนี้-นั้นว่างเปล่า เจ้าข้าเอ๋ย
ได้แต่ชม ได้แต่ชิดได้แต่เชย
มิเคยเลย หวานล้ำ (คง)ทำไม่เป็น
งานประจำ ค่ำเช้า คือเผาถ่าน
ผิวเริ่มกร้าน คล้ำเลือน เหมือนอีเห็น(สัตว์)
ทั้งปลูกผัก หักฟืน ฝืนลำเค็ญ
มิว่างเว้น รดน้ำพรวน สวนลำไย
พอค่ำลง เข้าเรือน เหมือนสวรรค์
พี่จำนรรจ์ ออดอ้อน จนอ่อนไหว
จับมือน้อง ประคองผิว หวาบหวิวใจ
ผล๊อยหลับไป เพราะเพลีย ละเหี่ยงาน
หวังจะเอา มรดก ตกทอดหลาย
เหนื่อยฉิบ-ย รอตาย คงไม่ผ่าน
ฉันม้วยแน่ แก่ไป มิได้การ
จะให้ทาน ว่านพิษ พิชิตงู
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
