ทางชีวิตหักเหต้องเร่ร่อน
อู่เคยนอนร้อนรุ่มต้องคลุมหน้า
น้ำเนตรตกอกช้ำต้องจำลา
ดั่งถลาจากรังใจพังภินท์
สู้ชีวิตคิดหนักเพราะรักขม
แม้ตรอมตรมเพียงใดยังไม่สิ้น
ปลอบใจตนทนฝันขยันบิน
จนชาชินความเศร้าแห่งเงากรรม
ปลอบกมลคนไกลเอาใจช่วย
ที่เคยป่วยให้หายอย่ากรายกล้ำ
จงหมดทุกข์หมดโศกมีโชคนำ
ฝากถ้อยคำพร่ำวอนดั่งพรพรม
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
