~* ช่วงขณะของราตรี *~
ขณะนั่งทอดถอนใจในความเศร้า
ข้างตัวเรามีเพียงเงาเฝ้าเป็นเพื่อน
ในฉากตอนของทรงจำคอยย้ำเตือน
ความรู้สึกมิลางเลือนเหมือนบางคน
ฉันกลับเฝ้าคิดถึงอยู่อย่างนั้น
ทุกคืนวันมองฟ้าไกลด้วยใจหม่น
อธิษฐานผ่านจันทราล้าเหลือทน
เสียงพร่ำบ่นกลับไร้ผล.. คนยาเยียว
มืดนิทราพาใจให้ไหวหวั่น
หนาวคืนวันอับฝันพระจันทร์เสี้ยว
ฉันยังอยู่เพียงลำพัง.. .นั่งคนเดียว
สายตายังแลเหลียวข้องเกี่ยวดาว
“เธอจะเหงาเท่ากันกับฉันไหม”
คำถามใหม่เกิดในใจรวดร้าว
ความหม่นเศร้าเขาบอกว่าชั่วคราว
แต่ไฉนทุกข์ฉันยาวเล่าดารา.. .
กระชับกอดรอบกายหมายอบอุ่น
เมื่ออ้อนวอนไร้การุณย์จากฟากฟ้า
ให้ความเศร้าเฝ้าสุมรุมชีวา
ปล่อยน้ำตาให้รินร่วงในห้วงใจ.. .
Design with love”
พิลาปครวญหวนคำนึงรำพึงเศร้า
เพียงกายเปล่าเหงาร้างว่างไฉน
เคยอยู่เรียงเคียงข้างก็ห่างไกล
ทิ้งอาลัยให้เสมือนเป็นเพื่อนแทน
แลดวงเดือนเตือนตนวิมลพักตร์
ยิ่งตระหนักรักชื่นเป็นหมื่นแสน
ถึงกายพรากจากนุชไกลสุดแดน
ยังแน่นแฟ้นแม้นใจแนบในทรวง
ดุจดั่งโคมโพยมเด่นเห็นกระจ่าง
ดาราพร่างต่างเนตรน้องที่ปองหวง
แววระยับนับอนันต์ร้อยพันดวง
สว่างสรวงห้วงวิญญาณ์เป็นอาจิณ
ถึงปวดร้าวดาวเดือนเสมือนน้อง
ต่างกายแม่แลมองปองถวิล
เหมือนทิพย์ธารสนานชื่นไหลรื่นริน
เลี้ยงชีวินจินตนาทุกราตรี...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
