เจ็บเกินทน จนปร่า อุราขม
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร
คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร
คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา
"ดิน"
ในโลกนี้..มีเขา เท่านั้นหรือ
ต้องอมมือ งอนง้อ รอแต่เขา
ยังอาลัย ไม่จาง ลงบางเบา
ก่นแต่เศร้า เฝ้าตรม จมน้ำตา
คงมิกลับ รับดี ที่ยื่นให้
แสร้งเฉไฉ ลำพอง เมินมองหน้า
แก้วหูตึง ขึงคำ จำนรรจา
นิ่งเย็นชา ตาค้าง ฟางมืดมัว
มันเลยเส้น เกณฑ์กาล นานคืนหลัง
สนิมกรัง เกรอะขอบ รอบจดขั้ว
ถึงจะเคาะ เดาะใจ ให้รู้ตัว
ยากจะจั่ว ร่างเหม็น ยึดเอนอิง
เพราะเพรงกรรม นำพา มาพานพบ
ชดใช้จบ ว่างเปล่า เขาก็ทิ้ง
เทียนสิ้นไส้ ไขละลาย หมายประวิง
คงยากยิ่ง เชื่อมมาน ประสานรอย
ควรสำรวจ ตรวจตรอง มองตัวบ้าง
สวยสล้าง ทุกจุด สูงสุดสอย
กลับซีดเซียว เหี่ยวแห้ง เหมือนแร้งคอย
แบกเหงาหงอย สองบ่า ล้าหลังลง
ในโลกนี้..ที่ประจักษ์ รักของแม่
รักเที่ยงแท้ จากใจ ไร้ประสงค์
ห่วงใยลูก ผูกพัน รักมั่นคง
รักยืนยง ชั่วฟ้า สถาพร...
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
