พี่แพ้ใจพ่ายเขาปวดร้าวนัก
เขามาพรากรักไปไยถึงชั่ว
จึงหนีจากร้างลาพาเพียงตัว
ด้วยความกลัวแต่หัวใจให้กับเธอ
อยู่ชุมพรสะท้อนจิตยังคิดถึง
สุดคำนึงถึงดวงใจอยู่เสมอ
จะกลับไปบ้านนาไม่กล้าเจอ
เฝ้ารอเก้อเพ้อหาสิบห้าปี
อยากจะกลับไปหาไม่กล้ากลับ
พี่ยอมรับความผิดที่คิดหนี
เดี๋ยวนี้รู้สึกแย่แก่เต็มที
ขอคนดีโปรดให้อภัย..พี่ก็พอ.
ริน ดอนบูรพา
๘ ก.ย. ๕๕
เขามาพรากรักไปไยถึงชั่ว
จึงหนีจากร้างลาพาเพียงตัว
ด้วยความกลัวแต่หัวใจให้กับเธอ
อยู่ชุมพรสะท้อนจิตยังคิดถึง
สุดคำนึงถึงดวงใจอยู่เสมอ
จะกลับไปบ้านนาไม่กล้าเจอ
เฝ้ารอเก้อเพ้อหาสิบห้าปี
อยากจะกลับไปหาไม่กล้ากลับ
พี่ยอมรับความผิดที่คิดหนี
เดี๋ยวนี้รู้สึกแย่แก่เต็มที
ขอคนดีโปรดให้อภัย..พี่ก็พอ.
ริน ดอนบูรพา
๘ ก.ย. ๕๕