[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

แป่วววงอแง.. ขออนุญาตต่อคุณพี่บูรพา  ท่าพระจันทร์ เจ้าค่ะ คุณสุ

เหลือเพียงเราเฝ้าบ้านย่านเวียงเหนือ
และยังเหลือความเหงาเข้ามาหา
เงียบวังเวงไหวหวั่นพลั่นอุรา
กับสายตาในภาพตราบชีวี

ย้อนเมื่อยังครั้งเยาว์เฝ้าเขียนอ่าน
พร้อมงานบ้านการเรือนจนเพื่อนหนี
ต้องแอบตามยามเผลอเจอถูกตี
ไม้เรียวที่ปลายน่องร้องครวญคราง

ถูกพี่เลี้ยงทำโทษโกรธแทบบ้า
ส่งสายตาข่มขู่อยู่ไม่ห่าง
ยามเสียใจวิ่งพรอดกอดซบนาง
สะอื้นพลางป้ายน้ำตาที่บ่านอง

บ้านวันนี้ไม่มีเหมือนวันก่อน
อยากคืนย้อนก่อนที่มิบกพร่อง
เล่นซุกซนหล่นแพแม่ประคอง
พี่เลี้ยงร้องก้องน้ำปิงวิ่งตามซุง

ณ เรือนเก่าเงาไม้ใหญ่ร่มรื่น
มีคนยืนฝืนรอพอย่ำรุ่ง
สิ้นเรี่ยวแรงอ่อนล้าพาพยุง
จุดหมายมุ่งสู่ฝันนั้นจากลา
..แม่หญิงกุสุมา..

นั่นคือสิ่งที่ผ่านมานานนัก
ความทรงจำ ตระนัก รู้รักษา
ประทับใจ ในบ่วง ช่วงผ่านมา
แม่หญิงกุสุมา อย่าเศร้าใจ

เมื่อยังมี เรือนชาน ไว้ขานรับ
คอยซึมซับ คราเหงาเศร้าหวั่นไหว
ควรมีสุข หรอกนะ ถ้าว่าไป
เพราะมีสิ่ง เตือนให้ ได้คำนึง

แต่คนที่ ไกลบ้าน ซมซานเศร้า
มีแค่เงา ตามติด สุดคิดถึง
ถิ่นเคยอยู่ อู่เคยนอน อ้อนรำพึง
อีกคนซึ้ง ต้องห่าง อ้างว้างจินต์

จึงอยากกลับ บ้านเดิม เติมสายรัก
ที่ฟูมฟัก ถักร้อย ถ้อยถวิล
บางเวลา น้ำตา ไหลหลั่งริน
อยากโบยบิน คืนกลับ...ซับน้ำตา..

“สุนันยา”