แสน...สงสาร กระไร โอ้ใจเอ๋ย
อุตส่าห์เผย เอ่ยทัก รักหวานแหวว
เดินทางไกล ไม่จอด ตลอดแนว
หมายบอกแก้ว กัลยา ในท่าที
ว่ามีรัก สมัครหมาย หลายปีผ่าน
เก็บอยู่ห้วง ดวงมาน ตระการศรี
จะนำมา บอกกล่าว สาวคนดี
โอ้..อกเอ๋ย กลายเป็นพี่ ที่ช้าไป
ก็ปล่อยกาล นานเนิ่น เกินจะรับ
สาวไหนครับ...จะรอ ท้อรู้ไหม
กลัวต้องคว้า น้ำเหลว หรือเปลวไฟ
เมื่อเจอใคร รักจริง ต้องซิ่งลา
กลับบางกอก เถิดหนา อย่าอยู่เฝ้า
ในเมื่อเขา เจอใคร ที่ใช่กว่า
ตัดอาลัย ในรัก หักใจพา
คืนเมืองฟ้า เถิดชาย ก่อนตายฟรี..
“สุนันยา”