จะโผผินบินไปให้เหมือนนก
จะกระดกปีกหางกลางเวหน
จะลอยร่อน อ่อนช้อยคล้อยเวียนวน
กลางเวหน ห้วงหาว เคล้าเมฆิน
นภากว้างสร้างใจให้เว้งว้าง
นภาร้างห่างใครให้ถวิล
นภาโล่งเหมือนน้ำใสที่ไหลริน
โผปีกบิน ร้างไร้ หัวใจรอน
หวลกระสัน ใจสั่นประหวั่นนึก
อกระทึก จิตตรึก นึกสังหร
ท้องฟ้ากว้าง ห่างฟ้า น่าอาทร
เหมือนห่างคอน เคยคู่กับชู้เคียง
เหลียวหันซ้าย แลขวา ..อ้า อากาศ
ด้วยตัวขาดคนคู่เคยกู่เสียง
เหมือนนกน้อยขาดคู่ ขาดชู้เคียง
ได้เเต่เพียงโผถลามองหาคอน....
แม้นปักษาถลาร่อนว่อนเวหา
บางครั้งคราพาชีวิตต้องฤทธิ์ศร
อยากชมฟ้านภาสวยกลับม้วยมรณ์
ต้องจากจรคอนรังชีพฝังดิน
โหยหารักตระหนักคิดในจิตไหม
ยามสิ้นไร้ฤทัยล้วนครวญถวิล
มีน้ำตาอุราขื่นให้กลืนกิน
หลั่งไหลรินสิ้นไร้ผู้ใดมอง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
