ขณะรู้ทอไหมโยงใยฟ้า
คนเหว่ว้ายิ่งเหลิงเริงรอยฝัน
ขณะเมฆรอยเลื่อมพรายเชื่อมกัน
นึกถึงวันรันทดท้อทรมาณ
ดอกไม้ในหัวใจฉันมันตายเเล้ว
รอยรากเเก้วเถือทิ้งไร้กิ่งก้าน
ยังหวังหนอพรุ่งนี้จะคลี่บาน
รินรสหวานพิศวาสมหยาดทรวง
คนเคยรักย่อมซึ้งถึงค่ารัก
ใจประจักษ์อยากให้อย่างไม่หวง
พยาบาทไม่คิดผูกแม้ถูกลวง
มีแตห่วงแต่หมายขอตายแทน
ทนเธอมาทุกหนยังทนได้
ทนกี่ครั้งเป็นไรไม่เจ็บแสน
ถึงโลกจะติฉินอย่างหมิ่นแคลน
ฉันก็แค่นยิ้มได้อย่างทายท้า
คนอย่างฉันไม่ใช่เป็นคนใจเพชร
ถึงไม่เข็ดเจ็บไม่จำสมน้ำหน้า
เพียงรอยเเสร้งเเฝงเศร้าในเงาตา
ฉันก็ล้าอ่อนแรง...เกินเเข็งใจ...
ขณะรุ้งทอครอบครึ่งขอบฟ้า
มีดวงตาขุ่นหมองนองน้ำใส
และเมื่อแสงสุรีย์หรี่ดวงไฟ
ก็นึกรู้ความในใจอยากลา
ปลูกดอกรักเอาไว้อยู่ในอก
กลับถูกยกออกไปอย่างไร้ค่า
จงอย่าอ้างว่าฉันลืมสัญญา
เธอย่อมรู้ดีว่า...ฉันอาดูร
เธอตระหนักค่าที่ฉันมีให้
ว่ามาก-น้อยเพียงใดหรือให้ศูนย์
แต่รักที่ฉันมีทวีคูณ
มันเพิ่มพูนตามวันเช่นนั้นเลย
ถ้าบาดหมางใจกันแล้วหันหนี-
มันจะดีกว่ากล่าวคำจงทำเฉย
แต่ถ้าเธอก็ต้องหมองเช่นเคย
โปรดจงเผยยิ้มงามจะตามง้อ
เธอมองรุ้งไม่งามเพราะความโกรธ
จะถือโทษฉันไปถึงไหนหนอ
ถ้าเห็นฉันหมดหวังยังไม่พอ
เชิญขุดตอต้นรักไปหักซะ.
มีดวงตาขุ่นหมองนองน้ำใส
และเมื่อแสงสุรีย์หรี่ดวงไฟ
ก็นึกรู้ความในใจอยากลา
ปลูกดอกรักเอาไว้อยู่ในอก
กลับถูกยกออกไปอย่างไร้ค่า
จงอย่าอ้างว่าฉันลืมสัญญา
เธอย่อมรู้ดีว่า...ฉันอาดูร
เธอตระหนักค่าที่ฉันมีให้
ว่ามาก-น้อยเพียงใดหรือให้ศูนย์
แต่รักที่ฉันมีทวีคูณ
มันเพิ่มพูนตามวันเช่นนั้นเลย
ถ้าบาดหมางใจกันแล้วหันหนี-
มันจะดีกว่ากล่าวคำจงทำเฉย
แต่ถ้าเธอก็ต้องหมองเช่นเคย
โปรดจงเผยยิ้มงามจะตามง้อ
เธอมองรุ้งไม่งามเพราะความโกรธ
จะถือโทษฉันไปถึงไหนหนอ
ถ้าเห็นฉันหมดหวังยังไม่พอ
เชิญขุดตอต้นรักไปหักซะ.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
