.jpg)
เขาว่าวิหค เมื่อนกร้อง
พาใจเศร้าหม่นหมอง อุระฉงน
ยามเย็นย่ำ,ค่ำมา ธราดล
วิตกวิกล มืดหม่นมัว
จักเยื้องย่างทางใดก็คล้ายบอด
เส้นทางตลอด ทอดท่าฟ้าสลัว
มีแต่ใจกับใจใคร่หวาดกลัว
ดุ่มเดินหันทิศทั่วกับตัวเอง
นึกท่องมนต์ นโม จบสามรอบ
ยังคำตอบว่า “กลัว” รัวใจ,เร่ง
คล้ายกลองหมู่ชุดใหญ่ไล่ละเลง
ให้ความกลัวที่ข่มเหงหดหายไป
เหลือแต่ตนและตน พึงยลจิต
กลัวอะไรในความคิด พินิจใหม่
สิ่งมืดมนที่หลงมากับใจ
ฤๅ..สิ่งใดกันแน่ ที่หวาดกลัว
พาใจเศร้าหม่นหมอง อุระฉงน
ยามเย็นย่ำ,ค่ำมา ธราดล
วิตกวิกล มืดหม่นมัว
จักเยื้องย่างทางใดก็คล้ายบอด
เส้นทางตลอด ทอดท่าฟ้าสลัว
มีแต่ใจกับใจใคร่หวาดกลัว
ดุ่มเดินหันทิศทั่วกับตัวเอง
นึกท่องมนต์ นโม จบสามรอบ
ยังคำตอบว่า “กลัว” รัวใจ,เร่ง
คล้ายกลองหมู่ชุดใหญ่ไล่ละเลง
ให้ความกลัวที่ข่มเหงหดหายไป
เหลือแต่ตนและตน พึงยลจิต
กลัวอะไรในความคิด พินิจใหม่
สิ่งมืดมนที่หลงมากับใจ
ฤๅ..สิ่งใดกันแน่ ที่หวาดกลัว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
