ความเคยชินยินสาวมากล่าวกล่อม
ปานพะยอมหอมตรลบอบบรรจถรณ์
ฟุ้งสดชื่นรื่นถวิลกลิ่นขจร
เสมือนพรวอนปลอบมอบฝันดี
ครั้งคราใดไร้คำจำนรรจ์เสนอ
คงเฝ้าเพ้อละเมอครวญถึงนวลศรี
ฤๅสิ้นกันสะบั้นรักหักไมตรี
ไร้วจีมีให้ไม่อาทร
ช่างกระไรให้เราจนเฝ้าหลง
ห่วงอนงค์พะวงคิดจนจิตหลอน
อย่าแกล้งเฉยเลยสาวยิ่งร้าวรอน
น้ำตาซาบอาบหมอนสะท้อนใจ
ให้มาแล้วแก้วจ๋าคือหน้าที่
ต่อแต่นี้วลีร่ำฉ่ำไฉน
ต้องฝากกล่อมย้อมวิญญาณ์ทุกคราไป
ยามจากไกลฤทัยอนาถเหมือนขาดนวล...
จากใจไกลตาจ๊ะ...
" บูรพ์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
