ทิ้งเพียงกาย มิวาย ต้องโดนทิ้ง
อย่ามาหลอก กลอกกลิ้ง ยิ่งถลำ
อย่ามาพูด เอาใจ ให้จดจำ
หลงน้ำคำ จำพราก แล้วจากลา
อันคำชาย ร้ายนัก ชักหวั่นไหว
มิทันไร ลืมสิ้น ไม่ผินหน้า
ปล่อยหญิงขม ตรมหม่น ทนเรื่อยมา
กินน้ำตา ต่างข้าว ทุกเช้าแลง
อันคำหวาน ราดรด ซดจนจืด
ช่างไม่ยืด ไม่ยาว สาวหน้าแห้ง
ต้องจำจด แต่นี้ไป ให้คลางแคลง
ใจฉันแหว่ง จนโหว่ โถพ่อคุณ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
