เฝ้ารอเติมส่วนหนึ่งซึ่งขาดหาย
เหลือเพียงกายแต่หัวใจหายจากขั้ว
ตาสองข้างมองภาพอย่างพร่ามัว
แขนขาทั่วไร้พลังจะก้าวเดิน
พลังใจได้หดหายกลายเป็นเศร้า
โอ้ตัวเราใครเขาเห็นเป็นเคอะเขิน
อยู่กับทุกข์ไม่ว่างเว้นเช่นส่วนเกิน
คงไม่มีใครเชื้อเชิญต่างเมินตา
สุขภาพก็ย่ำแย่ที่แลเห็น
อย่าให้เป็นเช่นภาระที่หนักหนา
จะดูแลอย่างไรไม่โสภา
จะเป็นที่ครหาพาเสื่อมไป
เหมือนนกน้อยปีกหักถลาร่อน
ยากคืนคอนที่เคยอยู่พักอาศัย
จำต้องเดินหากินทุกถิ่นไกล
แค่อย่าให้มีภัยมากล้ำกราย
แม้ตัวเองลำพังยังไม่รอด
จำต้องจอดไร้คนแจวที่แคล้วหาย
ฝากชีวิตกับลิขิตขีดเส้นตาย
มันคงสาย หามีใคร มาเติมเต็ม
blues..
https://www.youtube.com/watch?v=-f26R087xXM
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
