...............เสียงเอยสียงร่ำ
ดั่งเสียงใจตอกย้ำช้ำขื่นขม
มิได้เห็น คุณค่า พาโศกตรม
ร้อยคำคม มอบให้ ล้วนไม่จริง
สารพัน สรรคำ นำเอ่ยอ้าง
ทุกสิ่งอย่าง ที่บอก เพียงหลอกหญิง
ทุกถ้อยล้วน อำพราง เพียงอ้างอิง
มิมีสิ่ง ใดพา ว่าจริงใจ
“ได้ไมตรี ดีกว่า คบผิวเผิน”
แอบนิยม ชมเพลิน เกินสงสัย
มิได้คิด เป็นอื่น ตื้นตันใน-
ดวงฤทัย พลันชื่น รื่นภิรมย์
เหมือนกอหญ้า ริมทาง ร้างน้ำส่ง
ได้ฝนลง จากฟ้า พาสุขสม
จึงกลับฟื้น ขึ้นใหม่ ให้ชื่นชม
ที่เคยตรม กลายรื่น ขึ้นทันที
แต่ทั้งหมด ทั้งมวล ล้วนเหลวไหล
เราเข้าใจ เบือนบิด ผิดวิถี
ชอบมองใคร ก็แต่ ในแง่ดี
ความรู้สึก เคยมี นี้กลายพลัน
เกลียดตัวเอง ที่เป็น คนหัวอ่อน
พอเขาสอน อ้อนคำ พร่ำสุขสันต์
ก็ว่าดี ทีท่า คราจำนรรจ์
ความผูกพัน “ซ่อนนัย” ไม่รู้เลย
จากชีวิต ต่ำต้อย ปมด้อยมาก
ถูกถางถาก ผ่านมา ไม่กล้าเผย
ไม่อยากคบ พบใคร ให้คุ้นเคย
เพราะลงเอย ที่เรา เศร้าทุกที/....
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
