[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[toshare]

โอ๊ยๆ น้องท่านทำข้าฯ ซึ้ง ไปเลย
เพิ่งยกตัวอย่างว่า

* โคลงสี่เสาวภาพแจ้ง              แจ่มตา
คือละวรรณยุกต์มา                  ฟัดไว้
หยาบคายมิเกี่ยวหนา             พึงสดับ
สี่แห่งขีดเส้นใต้                    กับท้ายสี่คำ ฯ

๔ แห่งนี้ (สีแดง) ต้องเป็น เสียงสามัญเท่านั้น ย้ำ เสียงสามัญเท่านั้น  กา ก่า ก้า ก๊า ก๋า
คือเสียงระดับเดียวกับ กา
 
มิถูกเเก้สอนให้    อย่างนี้ ดีมาก     ดังนั้น มาก ใช้ไม่ได้ครับ : มาก เสียงโท 
====
โอ๊ยๆ ครานี้ เจ็บจริงๆ ตกม้าเกือบตาย 555
เพิ่งเขียนไปหยกๆ ว่า

เราพูด เขียน มิใช่เพียงเพื่อให้เราเข้าใจ "คนเดียว" แต่เราหวัง สื่อความหมาย ส่งต่อไปยังผู้รับ
เราหวังว่า ผู้รับ จะมีความเข้าใจในทิศทางเดียวกับเรา
ดังนั้น เราต้องลองทำตัวเราเป็น "คนอื่น" แล้วตรวจสอบดูความเข้าใจนั้นๆ
เขียนว่า : รูปวรรณยุกต์เอก หรือ คำตาย (คำลหุ+คำที่ตัวสะกดด้วย แม่กก กด กบ) : นึกไปเองว่าผู้อื่นจะเข้าใจ 555

ช่วยเเนะเรื่องคําตาย ที่ใช้เเทนเสียงเอกได้ไหม    ขอบคุณไว้ล่วงหน้า
ขออนุญาตแก้ไขคำถามครับ

รูปวรรณยุกต์เอก (เล่น เก่ง ส่ง) ถ้าเราหาใส่ไม่ได้ เราก็ใช้ คำลหุ หรืออาจใช้ คำตาย แทนได้ 
(ลหุคือ คำที่ใช้สระเสียงสั้น ไม่มีตัวสะกด เช่น มิ สิ ก็ เดาะ เซาะ ลุ ปุ อาจเป็นคำหลายพยางค์ก็ได้ เช่น ประโยชน์ สะดวกสบาย ขะมักเขม้น : ประ สะ ส ขะ ข พวกนี้เป็น ลหุ)
(คำตายคือ คำลหุ หรือ คำที่ตัวสะกดด้วย แม่กก กด กบ เช่น กฎ ขบถ จรด ลบ กัก กด ทบ รส โกรธ โจทย์ โรจน์ พิสุทธ์)

ระวัง!!!
สะดวกสบาย
ขะมักเขม้น  [ขะมักขะเม่น, ขะหฺมักขะเม่น] ก. ตั้งใจทําอย่างรีบเร่งเพื่อให้แล้ว
 เสร็จไป
อะลุ่มอล่วย, อะลุ้มอล่วย [อะหฺล่วย] ก. ปรองดองกัน, ผ่อนหนักผ่อนเบาให้แก่กัน

โคลง ขอติเตือนทีหลังนะ (ร่วมชั่วโมงแล้ว) ขอบคุณครับ