เธอนั้นเหมือนนางฟ้าขวัญตาพี่
ที่แสนดีคนงามยามแพ้พ่าย
น้ำใจนางเยือกเย็นเช่นผืนทราย
ส่องประกายแวววาวดั่งดาวลอย
ชุบชีวิตจิตใจให้เริงรื่น
ให้สดชื่นคืนเหย้าหายเศร้าสร้อย
ดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจให้เฝ้าคอย
แม้อยู่ป่าดงดอยดั่งกลอยใจ
แม้รูปร่างไม่สวยสำรวยหรู
แต่เธอดูมั่นคงน่าหลงใหล
เป็นนางฟ้าอ่าองค์แห่งพงไพร
สถิตในทิพย์วิมานแห่งบ้านนา
เธอนั้นคือนางฟ้าแก้วตาพี่
ขอภักดีเพียงนางมิจางค่า
ยามเจ็บไข้ได้ป่วยช่วยเยียวยา
คือ “นางฟ้าสีขาว”ของชาวไทย
“ไพร พนาวัลย์”
คือลำนำฉ่ำหวานสราญจิต
ดุจน้ำอัมฤทธิ์พิจิตรใส
จากบนสรวงห้วงฟ้าสุราลัย
หลั่งลงในแดนดินถิ่นโลกา
เปี่ยมการุณย์จุนเจือคอยเผื่อแผ่
เฝ้าดูแลปกปักและรักษา
ผู้ทุกข์ทนหม่นหมองครองโรคา
ช่วยเยียวยาปัดเป่าบรรเทาลง
ช่างบรรเจิดเฉิดฉันเทวัญหรือ
ฤๅเธอคือนางฟ้ามาเสริมส่ง
ช่างงดงามทรามวัยใจอนงค์
บริสุทธิ์ซื่อตรงมั่นคงธรรม
เธอคือพงดอกไม้อยู่ในสวน
หอมกรุ่นอวลจรดเช้าจดค่ำ
บานสะพรั่งยังยืนชื่นประจำ
คือลำนำนางฟ้าวิลาวัลย์
ลมเพลมพัด
ดุจน้ำอัมฤทธิ์พิจิตรใส
จากบนสรวงห้วงฟ้าสุราลัย
หลั่งลงในแดนดินถิ่นโลกา
เปี่ยมการุณย์จุนเจือคอยเผื่อแผ่
เฝ้าดูแลปกปักและรักษา
ผู้ทุกข์ทนหม่นหมองครองโรคา
ช่วยเยียวยาปัดเป่าบรรเทาลง
ช่างบรรเจิดเฉิดฉันเทวัญหรือ
ฤๅเธอคือนางฟ้ามาเสริมส่ง
ช่างงดงามทรามวัยใจอนงค์
บริสุทธิ์ซื่อตรงมั่นคงธรรม
เธอคือพงดอกไม้อยู่ในสวน
หอมกรุ่นอวลจรดเช้าจดค่ำ
บานสะพรั่งยังยืนชื่นประจำ
คือลำนำนางฟ้าวิลาวัลย์
ลมเพลมพัด