ผมกลับพริ้มอิ่มใจในตนนี้
ไม่เคยคิดว่านี่หรือคือกลอนฉัน
โหเกิดมาเกินกว่าหมื่น,พันวัน
อยู่ไหนกันถึงหนีหน้าราคากลอน
อ่านโคลงตนเทียบตนเมื่อต้นแต่ง
ไม่คิดแข่งใครใครให้กระฉ่อน
ทุกคืนวันอ่านเองดั่งเพลงพร
ที่กล่อมนอนนุ่มนุ่มช่างชุ่มใจ
พออยู่มาเวลาระยะหนึ่ง
ค่อยซาบซึ้งสายกวีที่สุกใส
อ่านแล้วรู้ดูแล้วเห็นใครเป็นใคร
จึงเขินไขเคาะคำคล้ายต่ำเกิน
ความงดงามยามที่กวีวาด
ชุติชาติอรชรเหมือนกลอนเหิน
อ่านแล้วเคลิ้มคมคายได้เพลิดเพลิน
จึงขวยเขินบางครั้งยับยั้งใจ
แต่เสพติดคิดโคลงบนโพรงเศียร
เห็นมิตรเวียนลิขิตพิศมัย
จึงกระดืบกระดิบกะพริบไป
ต่อท้ายในกระทู้ร่วมรู้รมย์
ไม่เคยคิดว่านี่หรือคือกลอนฉัน
โหเกิดมาเกินกว่าหมื่น,พันวัน
อยู่ไหนกันถึงหนีหน้าราคากลอน
อ่านโคลงตนเทียบตนเมื่อต้นแต่ง
ไม่คิดแข่งใครใครให้กระฉ่อน
ทุกคืนวันอ่านเองดั่งเพลงพร
ที่กล่อมนอนนุ่มนุ่มช่างชุ่มใจ
พออยู่มาเวลาระยะหนึ่ง
ค่อยซาบซึ้งสายกวีที่สุกใส
อ่านแล้วรู้ดูแล้วเห็นใครเป็นใคร
จึงเขินไขเคาะคำคล้ายต่ำเกิน
ความงดงามยามที่กวีวาด
ชุติชาติอรชรเหมือนกลอนเหิน
อ่านแล้วเคลิ้มคมคายได้เพลิดเพลิน
จึงขวยเขินบางครั้งยับยั้งใจ
แต่เสพติดคิดโคลงบนโพรงเศียร
เห็นมิตรเวียนลิขิตพิศมัย
จึงกระดืบกระดิบกะพริบไป
ต่อท้ายในกระทู้ร่วมรู้รมย์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
