อันชั่วดีมีกฎกำหนดเห็น
ใช่ซ่อนเร้นเฟ้นยากลำบากหา
เป็นมนุษย์สุดประเสริฐเลิศปัญญา
ถือตนว่าค่าล้ำส่ำสัตว์ใด
สิ่งผิดแผกแยกไม่เป็นเช่นถูกผิด
ก็น่าคิดอนิจจาค่าอยู่ไหน
คนกับสัตว์วัดไม่ต่างแต่อย่างไร
แล้วไฉนให้จำแนกมาแยกกลาง
ความชั่วดีนี้ใช่ยากลำบากแจก
ที่สุดแปลกแยกไม่เป็นแล้วเห็นขวาง
เหมือนปล่อยปละละเลยทิ้งเฉยวาง
เพียงคำอ้างอย่างสติพิจารณา
ประวัติศาสตร์วาดหวังสังวรคิด
อย่าทำผิดซ้ำซากมากปัญหา
เคยมากชั่วกลัวไว้ให้นำพา
ย้ำเตือนตราปัญญาจดเป็นบทเรียน...
" บูรพ์ "
ใช่.จริงอยู่รู้ต่างบนทางคิด
ค่าถูกผิดคิดกฎกำหนดเขียน
ประวัติศาสตร์อาจเป็นเช่นบทเรียน
ว่าอย่าเวียนวนช้ำให้ซ้ำรอย
อันดีชั่วตัวกรรมกระทำไว้
มีแต่ใจมนุษย์รู้หยุดถอย
ชี้กำเนิดประเสริฐค่าว่าเลิศลอย
อยู่ที่คอยยับยั้งแลชั่งใจ
ที่ผิดแผกแยกไปใช่ดีชั่ว
อยู่ที่ตัวเรามองไปทางไหน
จะตัดสินถูกผิดไปทิศได
อยู่ที่ใจพิสุทธิ์บริสุทธิ์วาง
ในระหว่างขาวดำอันก้ำกึ่ง
ขณะซึ่งจะวางเท้าลงก้าวย่าง
เพียงสติพิจารณาค่าเส้นทาง
คงกระจ่างสว่างกลางปัญญา
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
