ดวงตะวันลับฟ้าไม่ลาลับ
ยังคืนกลับมาหาพาสุขสันต์
ส่องแสงสูรย์พูนสุขในทุกวัน
ดั่งผูกพันสายใยให้ปรีดิ์เปรม
แต่ชีวิตของฉันในวันนี้
มันไม่มีวันหวนดั่งทวนเข็ม
คนรักพรากจากไปไม่อิ่มเอม
ความเกษมไม่เหลือสิ้นเยื่อใย
เฝ้ารอวันคนดีเยือนชีวิต
ที่มืดมิดดั่งจันทร์แรมมิแจ่มใส
เฝ้าดูแลทั้งตัวแหละหัวใจ
รอทรามวัยหวนกลับอย่าลับเลือน
กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
พี่คอยเฝ้านับวันตะวันเคลื่อน
รอรุ่งเช้าแก้วตาจะมาเยือน
มาร่วมเรือนเพื่อนกันจนวันตาย
“ไพร พนาวัลย์”