เธอมีดาวพราวพร่างไว้ต่างหน้า
ยามเหว่ว้าคราใดเปิดใจขอ
ให้ดาวดวงทรวงมอบปลอบพะนอ
ล้างทุกข์ท้อง้องอนฉะอ้อนคำ
แต่อกเราเจ้าเอยไร้เชยชื่น
มีความขื่นหมื่นแสนแทนนวลขำ
แม้นดาวเดือนเกลื่อนตาเบื้องฟ้าดำ
ไร้ลำนำย้ำเหงาเปลี่ยวเปล่าทรวง
เหมือนถูกหญิงทิ้งขว้างขอบทางเปลี่ยว
รอแห้งเหี่ยวเดียวดายหายแหนหวง
ภุมรินบินหนีลี้ดอกดวง
หลังลุล่วงรสลิ้มจนอิ่มใจ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
