อ่านแล้วซึ้ง ตรึงใน ฤทัยฉัน
แสนหวาดหวั่น ยิ่งนัก รักสุดฝืน
ยังจำมั่น สัญญา นะขวัญยืน
แม้วันคืน เลยล่วง ห่วงเรื่อยมา
หน้าสถานี รถไฟ ในวันนั้น
มองตากัน สุดระห้อย หงอยดวงหน้า
กลัวเขาไป ไม่กลับ เลือนลับลา
สองปีกว่า เฝ้าคอย แสนน้อยใจ
วันที่จาก ฝากรัก ประจักษ์แจ้ง
คอยเช้าแลง จนท้อ รอไม่ไหว
ทั้งข่าวคราว เงียบหาย หน่ายฤทัย
มองรถไฟ วิ่งผ่าน พานเศร้าตรม
จึงมุ่งหน้า มาหา ศาลเจ้าพ่อ
วิงวอนขอ รักคืน อย่าขื่นขม
ลูกยังคอย เขาอยู่ คู่ภิรมย์
ขอรักสม ชมชื่น คืนเร็ววัน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
