ปลายพู่กันสะบัดจารงานอักษร
แม้โอนอ่อนก็สบกลิ่นของหินผา
ได้ซาบซับเสพเกสรซ่อนใต้ศิลา
กรองผกา...กรานทุกบท...ทุกรจนัย
สียะตรา
ปณิธานกวี อังคาร กัลยาณพงศ์
ฉันเอาฟ้าห่มให้ หายหนาว
ดึกดื่นกินแสงดาว ต่างข้าว
น้ำค้างพร่างกลางหาว หาดื่ม
ไหลหลั่งกวีไว้เช้า ชั่วฟ้าดินสมัยฯ
ใครดูถูกดูหมิ่นศิลปะ อนารยะไร้สกุลสถุลสัตว์
ราวลิงค่างเสือสางกลางป่าชัฏ ใจมืดจัดกว่าน้ำหมึกดำ
เพียงกินนอนสืบพันธุ์นั้นฤา ชื่อว่าสิ่งประเสริฐเลิศล้ำ
หยาบยโสกักขฬะอธรรม เหยียบย่ำทุกหย่อมหญ้าสาธารณ์
ภพหน้าอย่ามีรูปมนุษย์ จงผุดเกิดในร่างดิรัจฉาน
หน้าติดดินกินขี้เลื้อยคลาน ทรมานทุกข์ร้อนร้ายนิรันดร์เอย ฯ
คารวะด้วยอาลัย เนิน จำราย
ขอบพระคุณที่มา : http://www.rsu.ac.th/soc/corner01.html