เบื่อชีวิตจริงแท้ หนอเรา
มีแต่โรครุมเอา แย่แล้ว
ระทมตรมซึมเซา เบื่อหน่าย
กรรมอันใดใจแป้ว ไม่รู้ผ่อนคลาย(๔๙๒)
ทนทุกข์รุกโรมเร้า ในทรวง
เจ็บจังคลั่งแดดวง ทุกห้อง
วันวานผ่านใจกลวง หนาวเหน็บ
นอนฝืนทนหม่นร้อง จนน้ำท่วมตา(๔๙๓)
พอเสียเถิดจบสิ้น กันที
โรคที่ไม่อยากมี อย่าใกล้
ขอสาปส่งลงวารี รีบเร่ง
นับต่อแต่นี้ไซร้ จงได้สุขพลัน(๔๙๔)
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
