เหล่ากวีมีปากกาเป็นอาวุธ
ไว้เยี่ยมยุทธร่ายบรรเลงเพลงอักษร
ชักสมุทรสุดช่วงห้วงสาคร
มาโอนอ่อนอารมณ์นิยมใจ
เรียกสายฟ้าผ่าฟาดความขลาดโง่
ในเซียนไพ่ไฮโลผู้หลงใหล
กลับจิตเซียนยาบ้า-อีที่ผิดไป
แม้ไม่ฟังก็ตามใจซึ่งพวกมัน
ฟังสายลมพรมพัดมาซัดทอด
เป็นกวีฉอดฉอดไปห่มขวัญ
ถ้วนทั่วชาวประชาคนสามัญ
จนสุดชั้นบรรดาในธานี
ถึงเพียงเสี้ยวเศษหนึ่งหมายซึ้งแสน
เถิดแควนแควนของเจียวทุกถิ่นที่
สราญสุขทั่วถ้วนที่ควรมี
จากวจีลมลมแต่คมคาย