ความดีงามของเธอยังเผลอจิต
แนบสนิททรวงในแม้ใจด้าน
ยังชุ่มชื่นรื่นรมย์เฝ้าห่มมาน
แม้เนิ่นนานเพียงใดจะไม่ลืม
จากน้ำใสใจจริงของหญิงหนึ่ง
ยังซาบซึ้งมิวายมิคลายปลื้ม
ดุจดวงดาวสกาวลิบให้หยิบยืม
ยิ่งดูดดื่มซึมซับประทับใจ
เพราะเวรกรรมจำพรากให้จากเจ้า
ทุกข์รุมเร้าเช้าเย็นดั่งเป็นไข้
ความดีงามผูกพันอย่างทันใด
แม้ห่างไกลใจเราเฝ้าเคลียคลอ
“ไพร พนาวัลย์”