สาวหาดใหญ่ในอดีตยังหวีดหวิว
เราต้องปลิวจากลาน้ำตาไหล
พายุเข้าตะลุมพุกแสนทุกข์ใจ
ขอทรามวัยหวนกลับพี่นับวัน
จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่มีน้อง
ที่ตั้งท้องจากไปให้โศกศัลย์
ส่งจม.ไปหาสาระพัน
แต่เจ้านั้นเฉยชาไม่มามอง
แสนสงสารนวลน้องที่ต้องจาก
เหมือนเวรกรรมจำพรากให้ลอยล่อง
ควักหัวใจของพี่นี้ไปครอง
ล้มลงกองกับพื้นขมขื่นใจ
ไม่รู้ข่าวคราวน้องพี่หมองหม่น
อยู่อย่างคนไร้ค่าถึงบ้าใบ้
อยากจะบินไปตามเจ้าทรามวัย
ช่างแสนไกลเหลือเกินขาดเงินทอง
สี่สิบปีให้หลังจำฝังจิต
เฝ้าครุ่นคิดติดหล่มดั่งจมหนอง
ยังถามข่าวดวงใจที่ใฝ่ปอง
ถึงนวลน้องหาดใหญ่ไม่เคยลืม
“ไพร พนาวัลย์”
อยู่ด้วยกันสองเดือน เมนไม่มาอ่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
