ครั้งยังเยาว์เราไร้เดียงสาโลก
ร่ายโศลกตามประสาอารมณ์ถวิล
ไม่รู้จักเหตุผล..ไม่ยลยิน
ใครติฉินบ่นพร่ำไม่นำพา
จนวันคืนค่อยค่อยเคลื่อนคล้อยผ่าน
เริ่มซมซานในรู้สึกและรู้สา
ชีวิตล่วงเลยผ่านกาลเวลา
เมื่อหลับตาคราใดใจสะท้อน
หลายเรื่องที่ทำให้หัวใจเจ็บ
ได้แต่เก็บไว้เป็นอุทาหรณ์
หลายเรื่องที่ทำให้ใครร้าวรอน
กราบกับหมอนสวดมนต์แผ่เมตตา
เรียน..เจ้ากรรมนายเวรขอวอนไหว้
ขอท่านได้อโหสิอหิงสา
ทั้งตั้งใจ/ทั้งไร้เจตนา
อเวรา..โหนตุ..ลุแก่กรรม.
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
