เพราะเคยรักเธอมากจึงอยากบอก
มิเคยหลอกสักคำจึงร่ำไห้
ต้องจากกันเสียแล้วนะแก้วใจ
แม้มีใครเข้ามาไม่ว่ากัน
ชั่วชีวิตคิดถึงเกินครึ่งหมื่น
มิอาจคืนไปหาอย่าโศกศัลย์
เพราะรู้ตัวไร้ค่าสุดจาบัลย์
จงลืมวันสองเราเคยเคล้าคลอ
มิอาจฝืนยืนอยู่อย่างผู้แพ้
มิอาจแก้ปัญหาที่มาล่อ
มิอาจทนสู้กรรมที่ค้ำคอ
มิอาจรอร้างลาที่มาเยือน
แม้คิดถึงเพียงใดจำใจห่าง
จำใจร้างแรมลาดีกว่าเฉือน
เชือดหัวใจให้เขาเข้ามาเตือน
ดีกว่าเปื้อนเลือดใจที่ไหลนอง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
