นั่งมอง ฟองฝอย ลอยหน้าต่าง
เคว้งคว้าง บางเบา เรายิ่งกลุ้ม
จากค่อย คล้อยเคลื่อน เหมือนโดนรุม
ไฟสุม สุ่มเศร้า เหงาวิญญา
ยะเยือก ทันที ที่สู้สึก
หนาวเหน็บ เจ็บจึก นึกถึงหน้า
ยามหลับ กลับฝัน สั่นอุรา
รักเรา เขาคว้า ท่าจะพัง
ยามนี้ หนีหลบ พบแล้วจาก
ลำบาก ยากเข็ญ เข่นเขี้ยวฝัง
ร้าวรวด ปวดแปลบ แสบเสียจัง
ความหวัง พังพาด ขาดเหลียวแล
พันทอง
๐ ละอองหม่นปนเศร้าดูเคล้าคละ
ชั่วขณะจิตนี้มีเพียงแค่-
อาลัยร่ำฉ่ำฟ้าล้าดวงแด
จะเหลียวแลสู่ใดคล้ายเงียบงัน
๐ นั่งมองละอองฉ่ำเจ้ารำร่าย
ดั่งสร้อยสายโรยรายสู่ปลายฝัน
ดอกดวงร่วงพรูสู่อนันต์
ช่วงวสันต์ผันลู่สู่จินตนา
๐ ละอองชื่นลื่นหล่นบนพื้นล่าง
หยดน้ำค้างพร่างพรูอยู่เบื้องหน้า
ละอองใสรินไหลจากนัยน์ตา
ระรินล้าพร่าไหลสู่ในจินต์
๐ ฝากดวงดอกบอกว่ายังล้าหวน
ช่วยลบมวลอวลเก่าเถ้าถวิล
ช่วยกลบฝังเบื้องหลังฝั่งชีวิน
ละลายสิ้นผินร่วงดั่งดวงโปรย
ก้าวแรกฯ...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
