เช้านี้... ที่เงียบเหงา...
เหมือนว่างเปล่า ขาดเสียง สำเนียงคุ้น
ขาดอักษร วอนทัก รักละมุน
ขาดไออุ่น ขาดห้วง ทิ้งช่วงกลอน
ไร้แรง...เกิดแหนงหน่าย...
ดูเหมือนหาย ไปแล้ว แววอักษร
คนเคยเรียง เคียงใกล้ มาบ่ายจร
ขอไปนอน สักหน่อย เดี๋ยวค่อยมา
"ดิน"
ตื่นอีกคราหวังว่าจะสดใส
ละมุนละไมรอยยิ้มพริ้มเพรียกหา
โลกยังคอยเธออยู่ทุกเวลา
แล้วพี่ยาคนนี้ด้วยอีกคน
บทเพลงยามเช้าอาจเศร้าหน่อย
แต่จะคอยดลจิตให้อีกหน
สู่เพื่อหวังตั้งหน้าชนะตน
อย่าหมองหม่นเลยคนดี.นี่..กำลังใจ
blues