ยามสิ้นรักมักสมอารมณ์โศก
คล้ายบินโบกโยกวิญญาณ์อุราหาย
มีชีวิตจิตว้างมิต่างตาย
คงเพียงกายสลายสิ้นหมดยินยล
แม้นเพ็ญแขแลพร่างสว่างฟ้า
กระจ่างตาพาสุขทุกแห่งหน
แต่ดวงใจให้เห็นเป็นมืดมน
ยามหมองหม่นดลบันดาลดวงมานแปร
ผิดยามรักผักจืดแสนชืดรส
ฟ้าสลดหมดดาวพราวเพ็ญแข
ก็ยังชื่นรื่นใจในดวงแด
เพราะรักแท้แน่เทียวเหนี่ยวอารมณ์
รักมีผลดลอารมณ์ทั้งขมชื่น
ต้องกล้ำกลืนฝืนจำหากช้ำขม
ใครมีรักปักจิตย่อมชิดชม
ทั้งหวานอมระทมฝืนให้กลืนลง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
