โอ้พิษรักพักรอยเมื่อคล้อยจาก
ทิ้งแผลฝากหลากล้วนให้นวลขำ
ทั้งมากชื่นรื่นรมย์ขมระกำ
ดุจลำนำชำแรกแทรกวิญญาณ์
ใครมีรักมักเป็นดั่งเช่นนี้
ยากนักที่ลี้เลี่ยงไร้เดียงสา
ล้วนประสบพบพานเมื่อผ่านมา
ฝังอุราตราตรึงถึงทรวงใน
ถ้าโชคดีมีรักประจักษ์แท้
เฝ้าดูแลแต่รักจนตักษัย
ทั้งวันคืนชื่นฉ่ำอยู่ร่ำไป
พรหมนั้นไซร้ให้ปองคู่ครองกัน
หากโชคร้ายพ่ายรักก็มักช้ำ
เหมือนเวรกรรมนำวิโยคให้โศกศัลย์
ทั้งวันเดือนเสมือนดับลับชีวัน
ต้องโทษทัณฑ์สวรรค์ชังเหมือนสั่งตาย...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
