.jpg)
โอ้ใจเอย เคยรัก สลักฝัน
ร้อยรำพัน วันคืน ชื่นไหวหวาม
ฤๅ...บัดนี้ มีใคร ใหม่ติดตาม
จึงลืมความ ก่อนหน้า เมื่อคราเคียง
เคยภิรมย์ ชมชื่น ยื่นคำหวาน
ฉ่ำดวงมาน ขานขับ สดับเสียง
กระซิบรัก ในห้วง บ่วงสำเนียง
น้องเอนเอียง อิงแอบ อยู่แนบทรวง
ละมุนคำ ย้ำกล่าว พี่เย้าหยอก
พร่ำพลอดบอก ออกมา ว่าสุดหวง
หรือสิ้นรอย ละมุน อุ่นแดดวง
มีอื่นควง หมดปลื้ม ลืมน้องยา...
“สุนันยา”
พี่รักนุช สุดแน่น ปานแก่นหิน
มิหมดสิ้น กลิ่นเล่ห์ เสน่หา
ความละมุน อุ่นเอย ที่เผยมา
ยังมั่นคง ตรงกว่า เวลาเวียน
แม้นหญิงอื่น หมื่นโฉม ประโลมเล้า
หาเทียบเงา เจ้าดอก ใช่หลอกเขียน
ถึงสาวน้อย ร้อยฝัน กี่พันเกวียน
มิอาจเปลี่ยน เพียรรัก เฝ้าภักดี
แม้นอัปสร อ้อนออด มาพรอดพร่ำ
หาลืมคำ ล้ำรัก ปักนวลศรี
หมื่นนางฟ้า มาเฝ้า เย้าวจี
แต่ใจพี่ นี้คงมั่น เพียงขวัญตา
(แต่ใจพี่ นี้คงมั่น สุนันยา)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
