ตะวันรอนทอนแสงแดงสลัว
ความมืดมัวทั่วสนิททุกทิศา
เคยเคียงอยู่คู่กันขวัญนภา
จำต้องลาพาพรากจากอัมพร
เคยเคียงกายสายสวาทยามขาดน้อง
ใจลอยล่องท่องฟ้าหาสมร
ยิ่งใกล้ค่ำย่ำฤทัยให้อาวรณ์
จะขาดรอนอ่อนโรยระโหยตาม
เปรียบอกพี่นี้เป็นดังเช่นฟ้า
เปลี่ยววิญญาณ์ครารักมิพักถาม
เหมือนสิ้นแสงแรงล้าจากฟ้าคราม
รักอ่อนลามยามตะวันนั่นอ่อนแรง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
