คอยยับยั้ง พลั้งพลาด อาจมีตรม
สิบชั่วโมง คืบคลาน นานลิบลิ่ว
ทนรอคิว ตรวจไข้ ให้ขื่นขม
บ้างยืนนั่ง ตั่งเตียง เสียงระงม
หลังพี่ซม ปวดมาก ใช้ตรากตรำ
ก้าวเข้าลาน บ้านกลอน แต่ตอนเช้า
พอเห็นเจ้า เก็บหน้า พกพาจ้ำ
ตกภวังค์ กังวล บ่นพึมพำ
หมอเรียกคำ ไม่รู้ ตาหูตึง
หมอสงสัย ไข้ฝัง ยังยิ้มหวาน
คงพิการ บ้าบ๊อง สองสลึง
ปวดมากไหม ไหนแน่ะ...มือแตะดึง
ผมคิดถึง ดินจ๊ะ...ไปละทาง
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
