เพราะเขาตาไม่ถึงจึ่งพลาดเป้า
ไปหลงเอาขี้เหร่จึงเซหลุน
รีบขอบคุณสวรรค์ท่านการุณ
ให้แม่คุณไม่ช้ำจากกรรมเวร
เพราะบุญเขามีน้อยจึงลอยลับ
ไม่รีบงับเนื้อทองเป็นของเล่น
ไม่ตะปบดั่งเสือให้เหลือเดน
จึ่งพ้นเกณฑ์ขื่อคาเปื้อนราคี
“ไพร พนาวัลย์”
...ยังมึนงง หลงรัก แม้หนักอก
ให้ถลก หนังเฉือน มิเบือนหนี
แต่มันรับ ไม่ได้ ใจไม่ดี
ยามคนที่ ขี้เหร่ เซซบเธอ...
...รู้ถึงไหน ใจหาย อายถึงนั่น
คิดแล้วขวัญ ยิ่งเสีย เพลียใจเซ่อ
อยากกรีดรัอง ให้ดัง คลั่งพาเบลอ
หาชายหล่อ มาเห่อ ให้เธออาย...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
