ความสวยใสไร้สมองงามบ้องแบ๊ว
ผ่านมากแล้วแก้วใจอย่าได้ห่วง
ใคร่ภิรมย์ชมผกาสุดาดวง
ที่ไม่กลวงหวงแท้แต่กรีดกราย
ถึงนวลศรีขี้เหร่ไม่เก๋โก้
แม้นจะโซโผเผเสน่ห์หาย
ไม่มีชายหลายหลากล้อมมากมาย
ก็มั่นหมายกายเธอเสนอครอง
แถมหมดห่วงดวงสุดาชายมาจ้อง
พานวลน้องล่องหนีฤดีหมอง
จะเป็นคู่ชู้ชมให้สมปอง
ไม้เท้าทองกระบองเพชรทั้งเจ็ดวัน...
" บูรพ์ "
...อุตส่าห์ทิ้ง น้องไป หาใครคู่
ไฉนไม่ ตรองดู ใครรู้หวั่น
มิเห็นเหรอ คนเขา เล่าต่อกัน
รับมิได้ แบบนั้น มันเจ็บใจ...
...ตัดใจทิ้ง น้องแล้ว พี่แก้วจ๋า
ทำไมหา อีกที ขี้เหร่ไซร้
เจ็บตอนทิ้ง กันแล้ว ก็เจ็บไป
แต่ขี้เหร่ เขาใหม่ เจ็บใจจัง...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
