ถ้าหากมองภายนอกคงชอกช้ำ
ทั้งอ้วนล่ำ,ดำ,เตี้ย,เพลียเลยฉัน
แต่ภายในสวยล้ำสิ่งสำคัญ
ผูกสัมพันธ์แน่นแฟ้นถึงแก่นใจ
เมื่อผิดฝาผิดตัวไม่มั่วนิ่ม
ไม่อยากชิมอยากลองแม้ของใหม่
มันปีนเกลียวเบี้ยวบิดหรือฟิตไป
มันเข้ากันไม่ได้จำไคลคลา
เพียงหนึ่งเสี้ยวนาทีที่เห็นหน้า
ก็รู้ว่าใช่แล้วน้องแก้วจ๋า
คงเป็นเพราะบุพเพร่อนเร่มา
จึ่งผวาซบอกอยากกกเกย
ถึงขี้เหร่ก็รักประจักษ์จิต
คือมิ่งมิตรมองมานิจจาเอ๋ย
เพียงพบหน้าอบอุ่นดั่งคุ้นเคย
เป็นจำเลยรักน้องเพียงมองตา
“ไพร พนาวัลย์”