...เมื่อครั้งเธอ จากไป ในวันนั้น
คงเห็นฉัน ร่ำไห้ หัวใจป่วน
เธอใจแข็ง เมินค่า น้ำตาครวญ
แล้วก็ด่วน จากไกล ไม่กลับมา...
...เพราะเพียงรัก ปล่อยใจ หวงไม่ห้าม
พยายาม ยึดจิต หยุดนิ่งฝ่า
ใจมันหาย กลายเป็น ความเย็นชา
เมื่อต้องเจอ รักครา เลิกลากัน....
...รักษาแผล ในใจ ไม่อยากเจ็บ
แต่มันเก็บ ความเศร้า เฝ้าโศกศัลย์
ด้วยมีแผล รักฝาก มากฉกรรจ์
ทุกทุกวัน แรงพิษ สะกิดใจ....
...กระทั่งมา บรรจบ พบวันนี้
ฉันป่นปี้ ยิ่งแปลบ เจ็บแสบไส้
เมื่อมาเห็น เป็นเธอ ที่เผลอไป
เคียงคู่หญิง คนใหม่ ใจยิ่งครวญ...
...มันเจ็บปวด เกินกว่า คราเธอทิ้ง
ส่วนลึกยิ่ง ครุ่นเครียด เกลียดอยากข่วน
เพราะผู้หญิง ที่เธอ เดินเห่อนวล
แสนขี้เหร่ ครบถ้วน กวนอารมณ์!....
...จะหาหญิง คนใหม่ มาควงชิด
ไยมิคิด หาสวย มาช่วยข่ม
อุตส่าห์ทิ้ง ฉันไป หาใหม่ชม
ไยภิรมย์ ขี้เหร่ มิเท่เลย....
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
