อันทุเรียนหนามหนาไม่น่าลิ้ม
แต่เมื่อชิมหวานหอมต้องยอมปลิ้น
แกะเปลือกลอกออกมาช่างน่ากิน
ดั่งยุพินสวยใน,นอกไม่งาม
อันมะเดื่อผลแดงมองดูเด่น
ใครแลเห็นรื่นรมย์ไม่รุ่มร่าม
แต่ภายในหนอนบ่อนกระฉ่อนนาม
ใครติดตามต่อเติมไม่เพิ่มพูน
อันความรักหนักหนาเหมือนตาบอด
ยามอ้อนออดหวานลิ้นยอมสิ้นสูญ
กลัวเหลือเกินกลัวใจไม่เกื้อกูล
กลัวอาดูรเดียวดายตายทั้งเป็น
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
