ความอุ่นใดไหนจึงจะพึงเหมือน
ไม่เคยเลือนเตือนจิตถึงอิตถี
ตราบวางวายกายจินต์สิ้นฤดี
หาใดมีที่เทียบมาเปรียบปาน
ยามแอบอ้อนนอนหนุนละมุนละม่อม
เธอถึงพร้อมยอมเหนื่อยเมื่อยสังขาร
เพียงถนอมน้อมห่วงดุจดวงมาน
ได้เบิกบานสำราญเห็นก็เป็นพอ
ยามป่วยไข้ให้แม้นสุดแสนห่วง
ปิ้มว่าทรวงดวงสวาทจะขาดหนอ
หากมาดแม้นแทนได้จะไม่รอ
เธอพร้อมขอมอบใจป่วยไข้แทน
ยากนักหนาหาอื่นมาชื่นเปรียบ
คิดมาเทียบกับทรวงมากหวงแหน
พระคุณล้นพ้นภพจบดินแดน
ฤๅเทียบแม้นแทนค่ามารดาเรา...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
