หน้าฝนวนอีกแล้ว ขวบปี
ฝนตกอกหมองศรี กี่เศร้า
ทนจมจ่อมตรอมฤดี หนาวเหน็บ
ใจหวั่นไหวเร่งเร้า บ่น้ำตานอง
เสียงฟ้าฟาดยิ่งช้ำ ดวงแด
พี่ไม่ชายตาแล ร่ำไห้
ฤทัยเจ็บจริงแท้ หมองหม่น
นอนระทมเป็นไข้ ไม่รู้สร่างซา
เมฆลอยวนบนฟ้า คราใด
เจ็บปวดรวดร้าวใจ ค่ำเช้า
นอนเดียวเดี่ยวโดดใคร เข่นฆ่า
ระทมตรมหนักเข้า อาจสิ้นชีวี
แม้นานนักชีพนี้ อาจวาย
ทนคิดถึงพี่ชาย แย่แล้ว
รีบคืนกลับยังหมาย ปองอยู่
ยินคร่ำครวญอย่าแคล้ว รีบจ้ำกลับมา
จะคอยรอแค่หน้า ฝนพรำ
แม้จักชอกจักช้ำ ทนได้
ขอเพียงพี่เอ่ยคำ รักอยู่
ฝากพธูรู้ไว้ แค่นี้จักคอย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
