ฤดูฝน

ฤดูฝน

สายฝนโปรยหยดน้ำ   ต้นฤดู
พี่คิดถึงโฉมตรู แต่เช้า
ชักเชือกม่านเมียงดู ม่านเมฆ
เจ้าห่างจำปวดร้าว เมฆเศร้าบังใจ

สายลมพัดหยาดน้ำ    ละอองไอ
เย็นพร่างพรมชื่นใจ    จากฟ้า
จากฟ้าฝากดวงฤทัย พี่ฝาก
เย็นพร่างพรมน้องข้า   อย่าร้อนร่มเย็น

ชายคาฝนไล่ช้าง      สาดกระเซ็น
ชายหนุ่มน้ำตากระเด็น นั่งร้อง
ชายคาหยดน้ำเต้น   ลิงโลด
ชายโสดยกมือป้อง   ปาดน้ำครวญนาง

ค่ำคืนม่านเมฆฟ้า   ครืนคราง
ยามรุ่งทอแสงสว่าง   ส่างเศร้า
ค่ำคืนพี่อ้างว้าง กลืนโศก
ยามรุ่งมิเห็นเจ้า      ยะเยือกร้างห้องใจ

ฝนพรำพี่พร่ำเพ้อ    อาลัย
ยลช่อดอกยิ้มละไม ยั่วแย้ม
ดั่งพบแม่ดวงใจ      ยืนอยู่
เผลอชิดเชยกลีบแก้ม สติสะดุ้งเขินระคน

ฟ้าเปิดปลอดเมฆคล้ำ      คลายกมล
ฟ้าเหลื่อมคราบครามข้น สมุทรเข้ม
ฟ้าย่อมตำแหน่งบน      คนล่าง
ฟ้าครอบดินปิดเม้ม   พี่น้องแนบเคียง

จู่แลบแลบแว้บวับ       วาบเวียง
อัสนีบาตฟาดเปรี้ยง        กระหม่อมแก้ว
คลื่นมวลเมฆสนั่นเสียง กร้าวกระหึ่ม ครืนครืน
ธาตุพี่แตกธุลีแล้ว      ประหวัดแก้วดวงใจ

โคลงนี้พี่แต่งครั้ง        ปีกลาย
หยาดมิหยุดสาดสาย         ปริ่มบ้าน
ล่วงปีหมู่ไม้กระหาย       ใบหู่
ทุกข์ท่วมอ่วมแอ่นต้าน ทุกข์แห้งหิวโหย