[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

โอ้รักเอย...เลยร้าง จำห่างเหิน
เส้นทางเดิน เกินปรับ เมื่อขับไส
มิอาจย้อน อ้อนพร่ำ ย้ำทรวงใน
เจ็บที่ได้ ยับแหลก คราวแยกทาง…

“สุนันยา”

 

รำพึงนวลป่วนใจให้เทวษ
รักเป็นเหตุแห่งเศร้าเขาเมินหมาง
อาวรณ์ล้นบนฤดีที่อับปาง
เขาทิ้งร้างห่างหายเสียดายจัง

ความรักก่อต่อสานมานานเหลือ
จึงทุกเมื่อฝากฝันมั่นในหวัง
แต่สุดท้ายหายลับดับภวังค์
ทิ้งความหลังให้ครวญป่วนฤดี

สุดเห็นใจ ในรักสลักหวาน
สุดเห็นใจ นงคราญ ร้าวรานศรี
สุดเห็นใจ ในรักและภักดี
สุดเห็นใจ ในนาที ที่จากกัน

รู้ว่าตรม ขมขื่น ทุกคืนเศร้า
สุดเงียบเหงา เข้าคลุม กลุ้มมหันต์
รู้อาลัยใยดี มีรำพัน
เธอโศกศัลย์ บั่นหมาย ทะลายลง

แต่ก็ได้ เพียงฝาก มากห่วงหา
เพียงนำพา กำลังใจ ให้ลืมหลง
ไม่อาจยื่นมือสู่ คู่อนงค์
ไม่อาจคงใจหมายคลายอาวรณ์

ความผิดหวังสั่งสมปมชีวิต
ต่างตามติดคิดคู่อยู่สลอน
ไม่มีใครไม่เจอเผลอร้าวรอน
เพียงบางตอนอ่อนไหว..ใจเลยรวน.

"บ้านริมโขง"

๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕

เหมือนเป็นกรม ซ้ำส่ง ให้คงเศร้า
มีแต่เหงา เข้าคลุม กลุ้มโหยหวน
มีความรัก รอนร้าย ทำลายนวล
ต้องเซซวน ซ้ำซาก วิบากกรรม

เริ่มต้นรัก สลักมั่น ดูหวานชื่น
สุดท้ายยื่นหนาวเหน็บ จนเจ็บหนำ
ต้องทุรน ทุลาย ในกระทำ
ที่ระกำ ซ้ำซ้อน จนอ่อนใจ

รับแต่เจ็บ เก็บกด ยากปลดปล่อย
สิ่งที่คอย ลอยคว้าง ห่างไฉน
สุดเอื้อมมือ ถือครอง หมองหทัย
คนเคยใช่ ไกลห่าง เส้นทางเคียง

จึงได้แต่ ครวญคำ ช้ำสุดฝืน
เมื่อจุดยืน ไร้หลัก หักเฉเฉียง
รอยอาลัย ไม่เหลือ เพื่อร้อยเรียง
มีแต่เพียง น้ำตา เป็นยาแทน

โอ้..น้องนี้ ฤดีป่วน
เขาเรรวน ล้วนร้าง ช่างเศร้าแสน
หลงใจภักดิ์ ปักจิต คิดว่าแฟน
เขาไม่แมน แก่นใน น้องใจตรม

สู้อุตส่าห์ หวังดี พลีใจให้
สิ่งที่ได้ รับตอบ มอบขื่นขม
ถึงสุดท้าย ปลายทาง วางระทม
สิ้มสุขสม พรมพร่าง ต้องร้างลา...

“สุนันยา”