[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

เมื่อสัมพันธ์จางหายกลายเป็นธาตุ
ป่าวประกาศของหัวใจ ใกล้แยกห่าง
แม้ความหวังที่เคยล้นด้นเลือนลาง
ใจบอบบางยังคอยรอ ความเมตตา

หวังสักวันเธอหันกลับมามองบ้าง
ความอ้างว้างใจยังคอยละห้อยหา
ภาพความหลังครั้งเก่าเฝ้านำพา
หวลคืนมาย้ำเตือนเชือดเฉือนใจ

และยังเป็นเช่นนั้นมาเสมอ
คราวเมื่อคิดถึงเธอเพ้อหวั่นไหว
ยากจะมองหรือให้พบสบเนตรใคร
มันละอายในความคิดจ่อจิตรจม

และสุดท้ายในที่สุดก็มาถึง
ใยเธอจึงตัดสวาทที่คาดขม
ไม่เคยคิดบ้างหรือไรทำใครตรม
หรือสาสมกับที่ใจได้เททิ้ง

ความปวดร้าวที่พี่รับเกินจะแบก
ถึงทางแยกช่างแปลกไปในทุกสิ่ง
ความโดดเดี่ยวไร้หลักที่พักพิง
เป็นความจริงพี่พบได้ใกล้เผชิญ

ถึงที่สุดแม้จบลงที่ตรงนี้
ขอให้เธอไปได้ดีพี่สรรเสริญ
ขอจงพบแต่ความสุขความเจริญ
หากบังเอิญผ่านมา..ได้ทายทัก



blues

เพราะว่าความเมินหมาง ทำห่างเหิน
ต้องเผชิญรอยช้ำ ที่ย้ำหนัก
หวานกลายชืดจืดไป ในรสรัก
จำต้องหาก อาลัย แยกไกลกัน

คงหมดแล้ว ความหวังตั้งต้นใหม่
เมื่อดวงใจ รู้เจ็บ กลืนเก็บฝัน
สายใยรัก ขาดลง ปลงสัมพันธ์
ไม่อาจย้อน คืนวัน หันกลับมา

แม้นยืนยัน คำมั่น ให้ผันผ่อน
แต่ร้าวรอ เกินใจ จะใฝ่หา
สิ้นสุดแล้ว แก้ใจ ไม่นำพา
เหลือก็เพียง น้ำตา ที่บ่านอง

แม้นไม่อาจ ลืมได้ ในช่วงนี้
แต่นานปี คงลบ กลบเศร้าหมอง
คำว่ารัก สลักไว้ ไร้ครอบครอง
จบทั้งสอง หัวใจ ในความจริง

ในที่สุด สุดท้าย ของปลายฝัน
เหมือนถูกหั่นรักออก นอกใจหญิง
อย่าได้เหลือ สิ่งใด ให้ท้วงติง
เมื่อหลักพิง เอนโอน จึงโค่นลง

สรุปบทสุดท้าย กลายปวดปร่า
จะเยียวยา อย่างไร ในประสงค์
ก็ไร้ซึ่ง แรงก่อ รอมั่นคง
จึงจบลง ทางแยกที่แทรกมา...

“สุนันยา”